MİZAH : AŞAĞIDAKİ ŞİİRİ YANDAŞ MEDYAYA İTHAF EDİYORUZ /// HAYIRLI OLSUN

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat

Yandaş medya kulvarında bir yazar,
Fırıl fırıl döne döne yazıyor.
Doğru yazsa hemen işitir azar,
Kaypak kaypak sine sine yazıyor.

Yüzsüzlük dizboyu, bilmiyor ayıp,
Şerefi beş para, onuru kayıp.
Her kapıya gidip çanak yalayıp,
Hazırlara kona kona yazıyor.

Yanından geçmiyor namusun, arın,
Ortağı oluyor her fahiş kãrın.
Emrine girdiği iktidarların,
Uçağına bine bine yazıyor.

Ormanı, tarlayı, denizi, kumu,
Peşkeşliyor avantayı buldumu.
Karanlık ortamın yalancı mumu,
Eriyerek söne söne yazıyor.

Doğruyu çarpıtıp kusur bularak,
Gözlere giriyor kara çalarak.
Geleceği garantiye alarak,
Geçmişine yana yana yazıyor.

Gazetesi çöplük, yazısı atık,
Her sözü güçlünün emrine yatık.
Dik durmuyor omurgasız yaratık,
Lastik gibi süne süne yazıyor.

Güçlüyü taşıyor semercesine,
Zalimin kuluyum ben dercesine;
Harama sarılıp emercesine,
Yiyip içip, kana kana yazıyor.

Sahte belgelerle canlar yakarak,
Kuyruklu yalanla fitne sokarak;
Köpek gibi, sahibine bakarak,
Yal tasına bana bana yazıyor.

Elbet bir gün hesap günü gelecek,
Toplum bunun kimliğini bilecek.
Kan emiyor mazlumlardan bu böcek,
Yavşak yavşak, kene kene yazıyor.

Nevzat’ım bunlar hep boyalı hurda,
Yeni sanılıyor bak şurda burda.
Debelenip pislik dolu çukurda,
Her gün dibe ine ine yazıyor.

Radikal Blog

ŞİİR : Ey Milletim Ben Mustafa Kemalim

Ey milletim, Ben Mustafa Kemal’im Çağın gerisinde kaldıysa düşüncelerim,hala en hakiki mürşit değilse ilim Kurusun damağım,dilim,özür dilerim Unutun tüm dediklerimi,yıkın diktiğiniz heykellerimi… Özgürlük hala en yüce değer değilse eğer Prangalı kalsın diyorsanız köleler Unutun tüm dediklerimi,yıkın diktiğiniz heykellerimi… Yoksa çağdaş medeniyetin bir anlamı Ortaçağa taşımak istiyorsanız zamanı Baştacı edebiliyorsanız sanatın içine tüküren adamı Unutun tüm dediklerimi,yıkın diktiğiniz heykellerimi… Yetmediyse acısı şiddetin,savaşın Anlamı kalmadıysa yurtta sulh,dünyada barışın Eğer varsa ödülü silahlanmayla yarışın Unutun tüm dediklerimi,yıkın diktiğiniz heykellerimi… Özlediyseniz fesi,peçeyi Aydınlığa yeğliyorsanız kara geceyi Hala medet umuyorsanız şıhtan,şeyhten,dervişten Şifa buluyorsanız muskadan,üfürükçüden Unutun tüm dediklerimi,yıkın diktiğiniz heykellerimi… Eşit olmasın diyorsanız kadınla erkek, Kara çarşafa girsin diyorsanız yobazın gazabından ürkerek Diyorsanız ki okumasın kadınımız,kızımız;budur bizim alın yazımız Unutun tüm dediklerimi,yıkın diktiğiniz heykellerimi… Fazla geldiyse size Hürriyet,Cumhuriyet Özlemini çekiyorsanız saltanatın,sultanın Hala önemini anlayamadıysanız milllet olmanın Kul olun,ümmet kalın Fetvasını bekleyin şeyhülislamın Unutun tüm dediklerimi,yıkın diktiğiniz heykellerimi… "Rahat bırakın beni." Süleyman APAYDIN

MİZAH : OSMAN AMCA’NIN ŞİİRİ :))))))

Osman amcanın karısı dayak yiyip memlekete anasının yanına gitmiş ve epey zamandır gelmemiştir. Cep telefonuyla yaptıgı cağırma istemlerine cevap alamayan osman amca son çareyi mesaj atmakta bulmuştur ve karısı 1 saat içinde kapının önünde yeşermiştir işte osman amcanın mesajı … Kadınım bu sağa son mesajım Bebelerinen evde oturup ağlarım Çamaşır , bulaşık tarih yaptı Kadınım ben bu işlerden ne ağnarım Bir tokat salladım degmedi bile La bok mu var babağan evinde Ula ne bilinmez bi avradımışsın Bebelerinen beni mevlam kayırsın Arkadasın hatçe yan yan bakıverıyo Üzülme osman abi deyiveriyo Bebelerin başını oksayaraktan Kendi düşen aglamaz deyip gülüverio Bu gün geliverdi zabahın köründe Vallaha bi gecelik vardı zillinin üzerinde Bulaşığa daldı , çamaşırı yıkadı La kadınım bak göğnüm çok daraldı Bebeleri banyoya sokup yıkayıverdi Osman abi sende gir keseleyim diyiverdi Bende büğün olmaz yarın diyiverdim La kadınım sana son bir şans daha verdim Zabaha kadar geliosan gel eve Vallahi gelmezsen büyük tehlike Hatçe elinde bekliyor kese Vallah keseynen kalsa keşke

ŞİİR DÜNYASI /// 20 Dev Şiiriyle Bir Usta Şair : Murathan Mungan

“Hayatım, içimden geçen cümleler içinde geçti…” diyor şair. Çocukluğumun ilk yıllarını Mardin’deki taş evde paylaştığım ve yıllar sonra yeniden karşılaşma fırsatı bulduğum bir güzel insan, bir büyük kalem ustası Murathan Mungan bugünkü konuğumuz. 1955 tarihinde İstanbul’da dünyaya gelmiş, Mardinli bir ailenin çocuğu. İlkokul, ortaokul ve lise yıllarını Mardin’de geçirmiş; Mardin Lisesi’nden mezun. Mardin eserlerinde sıkça kullandığı mekanlardan birisi. Bu çevrenin taşıdığı farklı kültürel yapıyı, insan olgusunu eserlerine başarılı bir şekilde yansıtıyor. Biz de Murathan Mungan şiirleri derledik sizlere, şiirlerin altlarına da ‘içinden geçen cümleleri’ serpiştirdik şairin. Eskidendi Çok Eskiden Hani erken inerdi karanlık, Hani yağmur yağardı inceden, Hani okuldan, işten dönerken, Işıklar yanardı evlerde, Eskidendi, çok eskiden. Hani ay herkese gülümserken, Mevsimler kimseyi dinlemezken… Hani çocuklar gibi zaman nedir bilmezken, Eskidendi, çok eskiden. Hani hepimiz arkadaşken, Hani oyunlar tükenmemişken, Henüz kimse bize ihanet etmemiş, Biz kimseyi aldatmamışken, Eskidendi, çok eskiden. Hani şarkılar bizi bu kadar incitmezken, Hani körkütük sarhoşken gençliğimizden, Daha biz kimseye küsmemiş, Daha kimse ölmemişken, Eskidendi, çok eskiden. Şimdi ay usul, yıldızlar eski Hatıralar gökyüzü gibi gitmiyor üstümüzden Geçen geçti, Geçen geçti, Geceyi söndür kalbim Geceler de gençlik gibi eskidendi Şimdi uykusuzluk vakti. “Takvim düzeni herkes için aynı olsa da, zaman herkesin içinde başka türlü ilerler.” Bu Ne Biçim Hayat Bu ne biçim Postacı Üç defa çalıyor kapıyı Bu ne biçim kel Hem merhemi var Hem sürmüyor başına Bu ne biçim biçimler İstediğiniz kadar çoğaltılabilir Memleket çok müsait buna Örneğin yeni bir komşu taşındı karşıya Bir baktım Fahriye Abla! Kırk yıllık bir rötar yapmış Erzincan Treni Ben gelmişim şu yaşıma O ise şiirdeki yaşından gün almamış daha Benimki ne biçim hayat Uymuyor ne gördüklerime ne duyduklarıma ne okuduklarıma Ben ne biçim benim Ne kendime benziyorum Ne başkalarına “Huzurluyum. Mutluluk benim için hiçbir zaman önemli olmadı. Daha çok rastlantı gibi yaşadım mutluluğu. Kısa anların hediyesi gibi. Yaşamın karşıma çıkardığı bazı anlar benim için mutluluk demekti, o kadar…” Yalnızlık ben ne zaman yalnız kaldım, bilmiyorum ne tuhaf, vaktim olmazdı yalnızlığı bunca bilirken kendimi hiç yalnız sanmazdım çevremde hep birileri vardı, ben hep birilerinin yanındaydım günler belirsiz bir gelecek için neredeyse kendiliğinden hazırlanırdı aramızda habersiz gidip gelen gündelik armağanlarla kendi kendini taşıyan bir ırmağın akıntısında hayat bizi kendi sahillerimize ulaştırırdı bazı evlerden taşınırdık, bazı insanlar girip çıkardı hayatımıza bazı mektuplar alırdık, bazı sözler, çiçek selamları sonraları bazı tanıdıklarımızın ölümleriyle de karşılaştık elde olmayan nedenle sudaki halkalar gibi genişleyen küçük alınganlıklardan büyük dargınlıklara vazgeçişler, unutuşlar, kayıplar birbirimizi çok sevdik hep yıllarla azala azala… “Çocukken bir geyiğe tutulmuşum, tam olarak bilemiyorum ama üç dört yaşlarında olsam gerek. Günlerce geyik sayıkladığımı gören babamın sonunda sabrı tükenmiş. Mazıdağı’nda bir geyik yakalayıp düze indirmiş, Mardin’e eve getirmiş… Bende derin, sızılı bir izi kalan belki de ilk sevdam o geyiğedir…” Eski Aşklar eski aşklarım neredesiniz? Hepinizi çok özledim. şimdi birdenbire bir köşeden çıkıp bana, yalnızca, Merhaba, deseniz, o zamanlar hiç mutlu etmediğiniz kadar mutlu edersiniz, bir zamanlar bütün ağladıklarımı geri verebilirim size sağ olun demek isterim, sağ olun, sağ olun sanki beni yeniden sevdiniz ama biliyorum, pis bir yağmur başlıyor, şemsiyem yok yanımda, yağmurda yürümekten nefret ederken, yürümekte ısrarlıyım gene de isterseniz, kederdeki bütünlük, diyelim buna ne kadar ıslansam, o kadar çıkacağım sanki bir zamanlar çok daha bütün olduğumu sandığım o yıkanmış zamanlara… “Sen beni sevmedin ya… Ben de gidip herkesi sevdim ve herkese böldüm kendimi… Herkese az az düştüm… Ve kimseye yetmedim…” Ah Mardin… yeni değil keşfine gençlik verilmiş gerçekler her zaman yalnızdım kitaplar kadar yalnız yalnızca yalnızlığımdan gürültücü bir kalabalık yaptım herkes için farklı aldanışlar, kurtarılmış hayatlar yok pahasına her zaman yalnızdım yanardağlar kadar yalnız ey kafiye sevenler, şimdi beni gökyüzünde bir yıldız sananlar, yanıldınız! nankörlük etmeyeyim gene de, yalnızlığımı daha az hissettiğim anlarım oldu yalnız evimde hep aynı anda çalar telefonla kapı gene öyle oluyor; hiç yalnız bırakmazlar beni yalnızlık bilgisiyle çatılmış arkadaşlıkların korunaklı gölgesinde yalnızlık için çalar telefonlar kapılar İstersen bana uğra, ya da, Akşama buluşalım ölmeden yapacak çok iş var… “Mardin, benim için sızılı çağrışım. Hem derin bir yurtsama: çocukluğum, ilkgençliğim, ilk aşkım; yeni yetmeliğin, dünyayla yüzleşmenin ilk sarsıntıları; ıskalanmış zaman parçaları, teğet geçmiş olanaklar, toyluğun sarsak adımları.” Yağmur Taneleri Damla düştü toprağa cemre misali En büyüleyici pırıltısıyla dün akşam, Mis gibi kokusuyla büyüleyen etrafı Eksikliğini hissettiğimiz ama söyleyemediğimiz, Tek tek ama beraberce kardeşcesine Göl gibi derler ya işte öyle durgun ve sessiz Üzüntülerini paylaşırlar sevinçleri paylaştıkları gibi, Lisanlarıyla sevgiden bahsederler hep Esintisinde bir sam yelinin bir ömür boyu, Rahatlatıyor tüm sevgiye muhtaçları şu yağmur taneleri. “Onca şarkı, onca film, onca roman ama sevmeye yetmez; Herkesin kalbi…” 80 sonrası Türk şiiri içinde çok önemli yer tutan Mungan; tiyatro oyunları, senaryo, öykü, deneme türlerinde de birçok yapıt ortaya koymuş, özellikle şarkılaşan eserleri büyük ün kazanmıştır… Aşk Yeniden Aşk yeniden Akdeniz’in tuzu gibi Aşk yeniden Rüzgârlı bir akşam vakti Aşk yeniden Karanlıkta bir gül açarken Aşk yeniden Ürperen sahiller gibi Aşk yeniden Kumsalların deliliği Aşk yeniden Bir masal gibi gülümserken Gözlerim doluyor Aşkımın şiddetinden Ağlamak istiyorum Yıldızlar tutuşurken Gecelerin şehvetinden Kendimden taşıyorum Aşk yeniden Bitti artık bu son derken Aşk yeniden Aynı sularda yüzerken Aşk yeniden Rüya gibi bir yaz geçerken Aşk yeniden Unutulmuş yemin gibi Aşk yeniden Hem tanıdık, hem yepyeni Aşk yeniden Kendini yarattı kendinden “Aşk kapıyı çaldığında hemen açma… Bazıları, çocuklar gibi zile basıp kaçıyor…” Sevgilim… Sevgilim, yetimim benim, aylar nasıl geçiyor zaman hiç geçmezken kapılar kapalı, dünya buzlu cam uyuşmuş gözlerimin önünde hayat akıp gidiyor, hiç kımıldamadan ikimizin yerine dinliyorum sevdiğin şarkıları siyah tişörtünü giyiyorum yatarken gömleklerini, kazaklarını, kokunu senin rüyalarını görüyorum, ölür gibi uyurken gün boyu elimde kahve fincanı kapıyı açmıyorum telefonlara çıkmıyorum başını bekliyorum, geleceği olmayan hatıraların Sevgilim, yetimim benim, nasıl da kayıtsız gülüyorsun hayata öldüğünden haberi yok fotoğraflarının “Azı karar olmadı hiç sevmelerimin hep çoğu zarar dedikleri kadar sevdim…” İstersen Hiç Başlamasın İstersen hiç başlamasın Bu hikaye eksik kalsın Onca yaraların ardından Yeni bir aşk yaratamazsın Örselenmiş bir çocukluk İşte benim bütün hikayem Kaç sevda geçse de yüreğimden Bu yıkıntıları onaramazsın İstersen hiç başlamasın Geç kalmışız birbirimize Yanlış kapılarda geçmiş bunca yıl Dönemeyiz artık ilk gençliğimize İstersen hiç başlamasın Söz verelim kendimize “Aramaktan vazgeç demiyorum, bulmaktan vazgeç…” Aşk Özeti zaman zaman anlardın aşk özetini zamanın içinde aşk olmasaydı böyle yanmazdın böyle serzenmezdin aşk özetinde seni seni bulmazdım…. “Zamanı yıllarla tartanlar yanılırlar hiçbir şey tartılmaz başka bir şeyle, hatta çoğu zaman kendiyle bile yaşanır, içini tohuma bırakır… Geçer gider geçmez sandıkların bile…” Kırılgan Kırılgan bir çocuğum ben Yüreğim cam kırığı Bütün duygulardan önce Öğrendim ayrılığı Saldırgan diyorlar bana Oysa kırılganım ben Gözyaşlarım mücevher Saklıyorum herkesten Ürküyorlar gözümdeki ateşten Ürküyorlar dilimdeki zehirden Ürküyorlar o dur durak bilmeyen Gözükara cesaretimden Diyorlar: Bir yanı sarp bir uçurum, Bir yanı çılgın dağ doruğu. Oysa böyle yapmasam ben Nasıl korurum içimdeki çocuğu? Bir yanım çılgın nar ağacı Bir yanım buz sarayı. “Kırılmış bir bardaktan etrafa saçılmış cam parçasıysam, üstüme basmaya çalışanların ayaklarını kanatmak zorundayım.” Fırtına Bak işte yaklaşıyor fırtına Bak yine yükseliyor dalgalar Yollardan sonra Yıllardan sonra Şarkılar söylüyor çocuklar Yollardan sonra Yıllardan sonra Yeniden yan yana onlar Ne geçmiş tükendi Ne yarınlar Hayat yeniler bizleri Geçse de yolumuz bozkırlardan Denizlere çıkar sokaklar “Kış başlıyor sevgilim, hoşnutsuzluğumun kışı başlıyor.” Yadigâr Ne zaman onu düşünsem sektirmeyen muşta, içe dönük gönül burcunda doğanlardandı çıktığında yola, vakitlerden kırlangıç yıldızların adsız kervanları için tutulan defterlerde adına rastlandı çok sonra ipek örtülere bürünmüştü mağrur ve vahşi ne yapsa sığmaz, arta kalırdı çocuktum, yollarına çıkardım başımı okşar geçerdi, esmerdi elleri belki ona sebep ben en çok esmer sözcükleri sevdim oysa onları okşayacak zamanı olmadı acıkmış gözleri yıldızlara bakıyormuş bir dere kenarında bulduklarında onu vuran mermi benim de bir yerim kaldı. “Yokluğunda her sabah bozuk bir günaydın atıyorum çocukluğumdan kalma eski kumbarama. Geldiğinde sana güzel bir hoş geldin almayı planlıyorum.” Olmasa Mektubun Olmasa mektubun, Yazdıkların olmasa Kim inanırdı Senle ayrıldığımıza. Sanma unutulur, Kalp ağrısı zamanla Her şeyi unutarak Yaşanır sanma. Neydi bir arada tutan şey ikimizi Birleştiren neydi ellerimizi Bırak bana anlatma imkansız sevgimizi Sevmek birçok şeyi göze almaktır. Baksana geçmişe, Ne çok anıyla yüklü Nerde o taverna, Nerde sinema Harcanmış zamanlar Yeniden yaşanmaz ki; Geç kaldıktan sonra Arama boşa! “Hatırlamak için bir hafızamız varken, unutmak için elimizde hiçbir şeyin olmaması; hayatın bize attığı en büyük kazıktır .” Terk Eden Kimdi kimdi kalan Giden mi suçludur her zaman? Ne zaman başlar ayrılıklar Dostluklar biter ne zaman Her geçen gün bir parça daha Aldı götürdü bizden Aynı kalmıyordu hiçbir şey Değişiyordu her şey Kendiliğinden Artık çözülmüştü ellerimiz Artık bölünmüştü yüreğimiz Birimiz söylemeliydi bunu Ötekini incitmeden Kimdi giden kimdi kalan Aslında giden değil Kalandır terk eden Giden de Bu yüzden gitmiştir zaten “Şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza. Biliyorum ne sen dönebilirsin artık, ne de ben kapıyı açabilirim sana.” Tanınmış Zaman zaman seni şimdi tanıdım her şeyi kaybettikten sonra zaman seni kullanamadım kendime tanıyamadım seni zaman suçumu biliyorum senin işini yapmaya kalktım zaman ayrıldım ayrıldım, ayrılamadım zaman ne yaptım ben ben ne yaptım? “Kurşun sesi kadar hızlı geçer yaşamak: Öyle zordur ki, kurşunu havada, sevgiyi de yürekte tutmak.” İki Yemin Ben hep çabuk çekilen tetiğe yaşadım Yemin ettim Yüreğimdeki ve bedenimdeki Bütün yaralar adına Yüzünün kuyusuna düştüğüm kuytuda Sana olanca aydınlığım ve karanlığımla baktım Aşktan yorgun düştü dinim Dağıldı kehribarım Gül ve buğday yetiştiren Ömrüm adına yemin ederim ki: Ben seçmedim bu ölümü Kaçmasan vurmayacaktım “Dört tane gerçek dost edin, tabutunu taşısın yeter…” Kırmızı kaypak manşetler, sağır katalogları, karnaval biletleri kendini tanımanın korkusu sürekli bir canlı yayındasınız girdabı olmayan yüreğin sireni duyulmaz elbet mekanlar lunapark, hayat çarpışan otomobiller görüntünün kumbarasında hafızanız beş kuruş alarma yakın hiçbir kırmızıya düşmemiş yolunuz bindiğin düş atı yorulmuş oysa üstündeki binici çoktan değişti sana sormadan kendine uygun bir ayna bile bulamadan kalakalırsın baktığın boşlukta bakarsın baktığın kadarsın bundan sonrası geç kaldığın yerlerdeki korunma duyguna bağlı anlarsan, anlamanın anlamazsan, anlamamanın boşluğundasın İşte şimdi kırmızı! “Alçalan insanların yükselen değerlerinden uzak duruyorum.” Göç Yolları Söyleyin dağlara rüzgara Yurdundan sürgün çocuklara Düşmesin kimse yılgınlığa Geçit vardır yarınlara Göç yolları Göründü bize Görünür elbet Göç yolları Bir gün gelir Döner tersine Dönülür elbet En büyük silah umut etmek Yadigar kalsın size Yol verin kanatlı atlara Sürgünden dönen çocuklara Ateşler yakın doruklarda Geçit vardır yarınlara Dağılsak da göç yollarında Yarın bizim bütün dünya “Bir gün gelir, dünyanın bir yerinde yıllarca senin haberin olmadan yaşamış birine bütün hayatını anlatmak istersin.” Gelme baktığın yerde karanlık bir tomurcuk bırakıyorum çarşılar avuçlarında aykırı sokakların lisanı adımlarında gelme, geldiğinde her şey yitiriyor kendini vurgun: ölümlerin en kostağı vurgun ölümlerden kaçkın yanımız konaklarda boğulmuş eski bir ana şöyle buyurur: sen seç kendine bir hayat ve öylesine yaşa, nasılsa kaldığın yerden vurgun sürdürür ve hep bak kendine bir örnek aynalara asi bir suret bırak baktıkça gözlerin kendini öldürür… “Yalnız biri olsun isterken, ‘yalnız biri’ oldum istemeden.”

SANAT DÜNYASI : Durduramadığımız Zamanın Farklı Dilimlerini Anla tan 16 Şiir

Bağ-ı dehrin hem hazânın hem bahârın görmüşüz Biz neşâtın da gamın da rüzgârın görmüşüz “Dünya bağının hem ilk hem de sonbaharını görmüşüz; biz neşenin de gamın da rüzgârını görmüşüz.” diyor 17. yüzyıl şairi Nâbî. Biz de “geçsin günler, haftalar, aylar, mevsimler, yıllar” diyerek başlıyoruz söze… “Zaman” hem çabucak geçmesini istediğimiz hem de yaşlandıkça durdurmak istediğimiz; ama hiçbir zaman başa çıkamadığımız zalim kavram! Biz de zaman kavramını işleyen; içinde günler, haftalar, aylar, mevsimler geçen şiirleri sizler için derledik. Okul kitabı şiirleri Pazartesi sevilmez Kıymeti hiç bilinmez Diğer günler yanında Ona değer verilmez Cuma geldi hoş geldi Birden kurtuluş geldi Bu gün akşam olunca Vakti çerağan geldi Günlerle ilgili şiirlerin çoğu galiba sadece okul kitaplarında saklı. Aradık taradık pek de dişe dokunur bir şey bulamadık. “Hangimiz pazartesiyi severiz de cumayı sevmeyiz” diyen bir okul şiiri hariç. Cuma Büyükannemi hatırlıyorum, Dolayısiyle çocukluğumu. Uzun olaydı o günler; Yere düşen ekmek parçasını Öpüp başıma götürdüğüm günler. O zaman da inandığım gibi, Sahiden bir öbür dünya varsa eğer, Orada da cumaysa bugün, Başında bulutlardan beyaz örtüsü, Büyükannem namaz kılmaktadır, Namahrem eli değmez seccadesinde; Mekke-i Mükerreme’den getirilmiş. Dilerim duasinda unutmasın beni; Günahkar olduğumu hatırlayarak. Bugünün Cuma olduğunu hatırlatıyor Cahit Sıtkı Tarancı “Bugün Cuma” ile. Günler hep aynı hızla geçer de “Cuma”nın ayrı bir yeri vardır bizim buralarda… Sevgililer Günü Sırtımda çıplak Islak nefesin Bi gidip bi geliyor Biz senlen yatmıyoruz ki Yaşamıyoruz da Hep yarışıyoruz Sen mi ben mi Önce kim Ölümü öldürecek diye Haftanın günleri ile ilgili şiir az olunca, anlamlı günlere şiirler yazılmış. İşte böylesi günlerden biri Can Yücel’in “Bu da Öyle Bir Aşk” şiirinde anlattığı unutulmaması gereken ya da unuttuğunuzda canınızı yakan. Anneler Günü Sen bir avuç bebektin Kimdi süt veren sana, Hastalandın ölecektin Kim kanat gerdi sana? Senin minik başını Avuçlarına alıp Gece uykusuz kalıp Kucağında kim salladı Ağladın, seninle kim ağladı Annen! Sana ilk adımını attıran kimdir Konuşmayı öğretti sana bir bir Annen! Sadece bir günle sınırlanmayacak, yılın her gününü içine alacak kadar büyük günlerden biri olduğunu hatırlatıyor bize Nazım Hikmet, “Annen” şiirinde. İnsan Hakları Haftası Doğmaya hasret bir güneşti aradığımız Bulutlar arkasına gizlenmiş ay’dı Ve günde beş vakit dilimizde duaydı Bir sevgiydi söylemeye korkardık Çiçekleri uzaklardan koklardık Kar altında açmak için çabalayan bir çiçek Doğar doğmaz yitirdiğimiz gerçek Umutsuzca beslediğimiz umut İnsan hakkı iki dudak arasında bir komut İnsan hakkı siyah beyaz tenimdir İnancımdır yaşadığım dinimdir İnsan hakkı oturduğum meskenim İnsan hakkı konuştuğum dilimdir Herkesin rengi farklı,dilleri çeşit çeşit Yıldızlar kadar özgür Yıldızlar gibi eşit Diyor Abdülkadir Turgut “İnsan Hakları” şiirinde. Aslında haftaların boynu bükük, boş geçmesin diye çoğuna bir şeyler sıkıştırılmış… İnsan Hakları Haftası, Enerji Tasarrufu Haftası, Yerli Malları Haftası (Yerli malı kaldı mı ki?), Yaşlılara Saygı Haftası… Galiba haftalar hep “yok olan şeylere” ayrılmış. Nisan Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır, Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor, Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini, Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim, Senden kopardım çiçeklerin en solmazını, Toprakların en bereketlisini sende sürdüm, Sende tattım yemişlerin cümlesini. Desem ki sen benim için, Hava kadar lazım, Ekmek kadar mübarek, Su gibi aziz bir şeysin; Nimettensin, nimettensin! Günler haftaları, haftalar ayları, aylar da yılları kovalar. Bir bakarsınız geçivermiş hepsi ömrümüz gibi. Tıpkı insanlar gibi ayların da kimisi şanslı kimisi şanssız, kiminin adına sayfalarca şiirler yazılırken kiminin adı bile anılmaz. Ocak; yılın ilk ayı, hep sevinç ve coşkuyla karşılanan, oysa zavallı Şubat “cücedir”, Mart deyince aklımıza önce “vergiler” sonra da “kediler” gelir nedense… Ama Nisan öyle midir? Baharın en güzel ayı. Tomurcukların patladığı, aşkların çiçeğe durduğu, yeni umutların filizlendiği ay. Tıpkı Cahit Sıtkı Tarancı’nın “Desem ki” şiirindeki gibi. Bir başka Nisan Ben yine bir nisan beklesem mi ki Bir ümit, bir ışık, bir düş çiçeği Ne arzu ne sevinç ne ümit yaşar Ne bir gonca verir ne çiçek açar Belki de zamanın üstünde uçar Bir ümit, bir ışık, bir düş çiçeği Ben yine bir nisan beklesem mi ki… Girsem mi sıradan bir güzergâha Varsam mı müritsiz böyle dergâha Gidip huzurunda dursam bir daha Hedef olur muyum ben bir nigâha Cevap verir mi ki ettiğim âha Bir ümit, bir ışık, bir düş çiçeği Ben yine bir nisan beklesem mi ki… Der Mehmet Aksoy, “Ben Yine Bir Nisan” adlı şiirinde. Mayıs ben seni bir mayıs gibi sevdim sokaklara dökülüp haykırırcasına kalabalıklaşarak ve coşarak ben seni bir mayıs gibi sevdim sokaklara dolarcasına pankart pankart, afiş afiş, slogan slogan büyüyerek ben seni bir mayıs gibi sevdim birlikte kuvvet doğururcasına işçilerin kardeşliğini türküleştirircesine ben seni bir mayıs gibi sevdim sesim kısılırcasına ayaklarım yorulurcasına ben seni bir mayıs gibi sevdim yüzbinler olup seni haykırırcasına türküler söyleyip halaya katılırcasına ben seni bir mayıs gibi sevdim Mayıs gelince aklımıza önce baharın coşkusu sonra rengarenk çiçekler, erguvanlar, mimozalar gelir… Bir de işçi ve emekçiler tarafından dünya çapında kutlanan, birlik, dayanışma ve haksızlıklarla mücadele günü, yani İşçi Bayramı gelir. Murat Tali’nin “Ben Seni 1 Mayıs Gibi Sevdim” şiiri gibi. Haziran Beni kötü yakaladın haziran Gamlı, yıkık eylül sonuma Bir ilk yaz tazeliği getirdin Masmavi göğünle Cana can katan güneşinle Pırıl pırıl engin denizinle girdin içime Çiçekler açtı dokunduğun Çimler büyüdü yürüdüğün Ve güller katmer oldu güldüğün yerde Başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi Oldurduğun yemişlerin ağırlığından Dallarım yere değiyor Güneşi batmadan saçlarının Bir dolunay doğuyor bakışlarından Gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma Uykusuz gecelerim seninle apaydınlık Başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan Ölebilirim artık Ölme diyorsan; gitme kal öyleyse Sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma Baksana; parmak uçlarım ateş Lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden Hadi gel, tut ellerimi, benimle yan Benimle meydan oku her çaresizliğe Benimle uyu, benimle uyan Birlikte varalım on üçüncü aylara Diye anlatır “Haziran”ı Ümit Yaşar Oğuzcan. Yaz mevsiminin başlangıcı, güneşin, doğanın, duyguların coştuğu ayı… Zordur Haziran’da ölmek… işten çıktım sokaktayım elim yüzüm üstümbaşım gazete sokakta tank paleti sokakta düdük sesi sokakta tomson sokağa çıkmak yasak sokaktayım gece leylâk ve tomurcuk kokuyor yaralı bir şahin olmuş yüreğim uy anam anam haziranda ölmek zor! havada tüy havada kuş havada kuş soluğu kokusu hava leylâk ve tomurcuk kokuyor ne anlar acılardan/güzel haziran ne anlar güzel bahar! kopuk bir kol sokakta çırpınıp durur “Haziran’da ölmek zor!” deyiverir bir diğer yandan Hasan Hüseyin Korkmaz ve hatırlatır Nâzım Hikmet‘i, Orhan Kemâl’i, Ahmed Arif’i… Temmuz Biraz da siz beni dinleyin hatıralar Temmuz dağlarına yağmur bekliyorum şimdi… Aynalar çağıracak bir gün sizi, Bir gün tutacak geçitleri kar Tutacağım biraz pişman, biraz yorgun ellerinizi Çalmayın onsekiz yaşımın kırık sazını Şimdi temmuz dağlarına yağmur bekliyorum Bırakın, biraz da çekeyim bulutların nazını Step türküsüne konmuş yüreğim, Çağırdıkça yokuş yokuş gideceğim. Gündüz lodos, gece poyrazdan Bir donar bir çatlar dudaklarım Sabah akşam belki birazdan Çıkar gelir sağanaklar gurbetçi gibi Çıkar bir ömrün ezgisi bir sazdan Sevenin şarkısı kalmaz yarım… Umutla eskittim, umutla yeniledim kalbi Bir yaz bulutunun peşindeyim şimdi Dizimde derman, gönlümde ateş var Derviş sabrına şiirler ekliyorum Baharı size verdim hatıralar, Temmuz dağlarına yağmur bekliyorum… Yazın ortası, sıcaklardan bunaldığımız, yağmurları özlediğimiz ayda “Temmuz Dağlarına Yağmur Bekliyorum” der Yahya Akengin. Mevsimlerin şahı: Sonbahar nasıl iş bu her yanına çiçek yağmış erik ağacının ışık içinde yüzüyor neresinden baksan gözlerin kamaşır oysa ben akşam olmuşum yapraklarım dökülüyor usul usul adım sonbahar Demiş Atilla İlhan, “Adım Sonbahar” şiirinde. Sararan yaprakları, solmaya başlayan çiçekleri, ayrılıkları, bir başka deyişle hazan mevsiminin başlangıcını tanımlarken. Eylül Günler kısaldı… Kanlıca’nın ihtiyarları Bir bir hatırlamakta geçen sonbaharları. Yalnız bu semti sevmek için ömrümüz kısa… Yazlar yavaşça bitmese, günler kısalmasa… İçtik bu nâdir içki’yi yıllarca kanmadık… Bir böyle zevke tek bir ömür yetmiyor, yazık! Ölmek kaderde var, bize ürküntü vermiyor; Lâkin vatandan ayrılışın ıztırâbı zor. Hiç dönmemek ölüm gecesinden bu sâhile, Bitmez bir özleyiştir, ölümden beter bile. Diye anlatır Yahya Kemâl “Eylül Sonu”nu. Yansımalar ise şarkıdaki gibi… Kadınlar da mevsimler gibidir Kadınlar sonbahar yapraklarını dökmeye başlar Titrek dudaklarında sarışın bir keder Nabız kaybolur kan susar dolaşım yavaşlar Sisli bir nebuloz gökte yazılmamış şiirler Dargın sevgililer yalnızlıklarına uzaklaşıyor Anlaşılmaz çocukluğun ortaokullarından ders zilleri Kilitli defterlerde kurutulmuş menekşeler Tehlikeli yolculukların kanat çırpan mendilleri Sazdan saza azalan hicranlı köçekçeler Dünkü delikanlıları yaşlılığa taşıyor Eylül şehirleri yağmurlu gürültülerle alır yerlerini Deniz kahvelerinde son kadehlerde bulutlar birikir Ilık bir aydınlıkla yıkayıp yorgun ellerini Görgülü ihtiyarlar bir bir ortalıktan çekilir Yaşlandıkça insan dünya başkalaşıyor. Der Attila İlhan “Kadınlar Sonbahar” şiirinde, gerçekten de “Yaşlandıkça insan dünya başkalaşıyor.” dedirtir bizlere. “Durdurun, inecek var” adım eylül benim soyadım sonbahar yoksan eğer, gelmiyorsan mevsimlerin, ayların ne önemi var? bilirim ki bende dökülecek daha çok sarı yaprak var yetti canıma durdurun artık şu dünyayı durdurun ne olur durdurun, inecek var… Diye anlatır Ayhan Helvacıoğlu, sonbaharın ve Eylül’ün yarattığı kederi. Özetin özeti şubat delisi elmayım ben, ağustosa zor kızarırım hainler ne zaman taşlar, onu bilmem yağmur görmüşüm, kurtlanmam kolay kolay ömrüme düşen dördüncü cemrem taşlarda kalmasın kokum konuşabildik mi, helalleşebildik mi mevsim derin kıştı söz yağmurlarıma küfrün doluları karıştı düşlerim çürüdü, eller su’dan ben su’suzluktan yağmur neyime, kasım yeli çıktı aralıkta eğlen susmayı öğretme, kaç dilsizin mezarından gelirim kırık gönül sayısı kabil’de toz bulutu coğrafyanda ayak izlerim, kar yağsın örtsün görmesinler, duymasınlar, bilmesinler sızı martta kalsın söyle şu elmaya yağmur fırsat bu fırsat deyip göğsümü delmesin derinlerde başka kökler var başka mevsimler nisanca Der Barış Erdoğan “Şubat Delisi Elma” şiirinde, özetlercesine tüm seneyi

ŞİİR : Derin hasretler ülkesi /// @siring

“Malatya’lı bir kızdı çocuktum ilk sevdiğim
sağlık memurunun kızı ilk manim ilk ezberim
koluma jilet bastım yazın göreyim diye
sevdiğimi demek için tükenmez kalemler öptüm
ona şiirler yazıp tükettim her birini
fotoroman okumakla suçladı geçti beni
hiç bilmezdim fotoromanları halbuki
yüreğim gırtlağımda vardım İstanbullara
seneler sonra gördüm bir sıla ziyareti
büyümüş memur olmuş işgal bankalarında
ordu darbe yapsa diye dua edermiş hatta
utandığım cizlavetler geliverdi aklıma
sevdiğime hamdettim döndüm gurbet eline

muhacir bir kız sevdim fakülte kapısında
başında iffetiyle hunharca copladılar
sınavı kaybedince ona dergi çıkardım
Sezen Aksu dinleyip tekbirler getirirdik
beyaz çitlerle çevrili bir ev istermiş meğer
dergim toplatılırken bir memurla evlendi
cebim tam takır çıktım ağır ceza önüne

evlen benimle diyen bir kız kesti yolumu
endamı küstürürdü kaysı ağaçlarını
serdim kırık kalbimi ayakları dibine
Bağdat bombalanırken topladı çantasını
kalbimi geri verdi döndü baba evine

İstanbul’lu bir kız sevdim İstanbul kadar kadim
dağlarımın pınarları kadar berrak ve serin
adımı söyledi mi taşralıya dönerdim
bir konser çıkışında titreyerek bekledim
bomber montlu bir oğlanla geldi ‘meraba’ dedi
son paramla aldığım çiçekleri gizledim
bir çingene kızından aldığım çiçekleri
küfredip tepeledim İstiklal Caddesi’ne

komünist bir kız sevdim tabanca gibi kızdı
‘vur beline çık dağa’ öyle devrim öyle dik
coplanırken seyreder İslamcı olsa derdim
Faşizm kahrolmadı İzmir’de taradılar
manşet bile olmadı Hürriyet gastesine

sevdim memur oldular sevdim kurşunladılar
nice hınçlar kavradı nasırsız ellerimi
ne varsa ezberledim asi olan, dik duran
isyandan isyana koştum imkansız şarkılara
sevdiğim kızlar kadar sevdim memleketimi
kaşlarımı patlatan copları bile sevdim
aşklarım kavgalarım tüm geç kalmalarım
sulusepken zil zurna yalnızlıklarım
dualarım marşlarım ağır ceza davalarım
çay tütün yoldaşlarım yasaklı kitaplarım
sevdigim kız seni gördüm sevdiğim her kerede
orada gülüşün, şurada sesin, burada işlemeli hicabın
bir ses vardır her Türkiye çocuğunu çağıran
beni siz eklediniz bin yılın çizgisine

ne vatan kurtarabildim ne sizinle vuruldum
Şeytan’ın siyaseti tuz basarken ülkeme
upuzak diyarlarda kaybolmağa uzandım
kalemimi gömerken dünyanın bir ucuna
oturup bunları yazdım not düştüm gurbetime
dilim pelte annem kürt dilim çınar kekeme
Amerikan askerleri resimler çektirirken
bankalar haciz koydu Lozan’dan baki kalan
yüzyıldır can çekişen atımın terkisine

gurbette bir kız sevdim anasından çeroki
sevemedi bir türlü yaban fakirliğimi
ona ev almak için beyazlara çalıştım
pusulalar satın aldım kıbleyi bulmak için
milim milim yüzerken kalbimin derisini
göğsümdeki çınara dokunup secde ettim
veda ettim yerlime sevdirene hamdettim
sılam emanet olsun Yüceler Yücesi’ne

bir kız sevdim vatanım, türkü yaktı göğsüme
yenilgi kadar eski hürriyet kadar güzel
kendi sürgünlerini budayan çınar gibi
yağmacı duaları altında nefes alır
usul usul çağırır bendeki sürgününü
kökleri Kabe’ye dek uzanır sev der bana
kıyamete kadar sev er kişi niyetine

kıyısında durduğum okyanus kadar derin
derin hasretim derin hasretler ülkesine…”

Mehmet Efe

http://mehmetefe.com/derin-hasretler-ulkesi/

ŞİİR : Hayallerim ve Sen /// @siring

Sana hiç hayallerimden bahsetmedim değil mi?
Yani tek taraflıda olsa hayallerim işte..
Arada kuruyorum, çalmayacağını bile bile..
Hayallerimde yaşatıyorum seni, benim olamayacağını bile bile..

Mesela, bi an da olsa ,yani bi saniyede olsa ,başımı dizlerinin üzerine koyup, yıldızları seyretmek isterdim..
Veya bir kır kahvesinde, denize karşı çaylarımızı yudumlarken, seni, yalnız senin gözlerini seyretmek isterdim, bir bardak çayın arkasına sığınıp..
Sözler boğazıma düğümlenirse, bir yudum çay çözer belki dilimi diye..
Biliyorum garip, çay ve sözlerim..

Sana bakarken dolacak gözlerim, sığmayacak çercevesine ve taşacak
işte o an yanaklarımı kavramış ellerine dökülecek içime sığdıramadıklarım..
Hayal bu ya işte, kuruyorum…
Hiç çalmıyor..

ŞİİR : İstanbulun Gökdelenleri /// @siring

Birde bakmışsın binlerce yıllık sahile
Dikilir TOKİ eliyle,
Ataköy sahillerine
İstanbulun gökdelenleri,
Çirkinleştirir heryeri.

Gökten ne yağarsa
Yer kabul ermez mantığı,
Rant eliyle mısır gibi patlatır,
Gecekondular gibi
İstanbulun gökdelenleri,
Çirkinleştirir heryeri.

Tarihi doku demez konar,
Çocuk parkı demez satar,
Yeşil alanı havada kapar,
İstanbulun gökdelenleri,
Çirkinleştirir heryeri,

Torba yasalarında bulunur ince ayar,
Senin tapulu mülkümü yok sayar,
Oturduğun evi değeri,
arsa fiyatına bakar,
İstediği bedeli kendi koyar,
Seni yerinden etmek için hazırlık yapar,
İstanbulun gökdelenleri
Çirkinleştirir heryeri

Nereye baksan rantı görürsün,
Dünya şehrinin yüzünde çıkan
Çıbanlara üzülürsün,
Kapatır sahilleri,
Kanserli hücreler gibidir
Kapatır cüsseleriyle gökkubbeyi,
İstanbulun gökdelenleri,
Çirkinleştirir heryeri.

Belediyeler hesap sormaz,
Başbakan talimat verir kale alınmaz,
Derdini anlatacak merci bulunmaz,
Kalabalıklar tıkar caddeleri,
İstanbulun gökdelenleri ,
Çirkinleştirir her yeri.

Sedat TİMUR
23 Mayıs 2013

ŞİİR : İLK AŞKIN İLK SEVGİLİSİ /// @siring

İLK AŞKIN İLK SEVGİLİSİ

Terkedip gitmeyeydin
Vurup da sineme,
Delik deşik etmeyeydin…
Ne olurdu ?

Bileydin, ah ne olurdu
Bileydin,
Bir sen için çarpan bu yürek
Bir kere delik deşik edilirse
İflah olmaz, bileydin…

Şimdi
Bütün sinsi gülüşlerimi gizledim
Hinliklerimi,
Puştluğun hayran kaldığı
Rezilliklerimi

İlk görmelerim
İlk sevmelerim
İlk oy vermelerim
İlk yağmurda ıslanışım
İlk kez sokaklarda sabahlayıp
İlk kez aç kalışım
İlk kez yalnızlığı
İliklerime kadar hissedip
Ağlayışım…

Terkedip gitmeyeydin Figen…
Terkedip gitmenin bedelini,
Milyonlara ödetmeyeydin…

Milyonları aldatanlar varken
Ben seni aldatmışım, ne ki,
Demeyeydin…

Pişirmek için
Dahi olsa
Yüreğim sertleşsin,
Gözlerim keskinleşsin
Merhametim
İflah olmaz katile kessin
Gözlerimi Figen bürüsün,
Gözlerimi Vatan bürüsün diye
Kaybolup gitmenin bir adının da ‘ihanet’ olduğunu
Öğretircesine
Terkedip gitmeyeydin keşke…

Şimdi
Kentleri kuşatmaya hazırlanıyoruz…
Şimdi kim varsa karşı safta,
Hatta kavim kardaş dahi olsa
Omuzdan üstünü boşaltmaya,
Aşkların intikamını almaya
Öfkelerin Çocuklarını ayaklandırmaya
Öteki Tanrıların Çocuklarını vurup yıkmaya
Hazırlanıyoruz…

Gözlerinden ellerinden öpmediğim herkesi,
Vurun gari
Demeye beş kaldı…

Ya şimdi gelmelisin
Ya ölmemiş dahi olsan
Şu vakte dek
Şİmdi…
Şimdi Sevgilim…
Sen asıl şimdi ölmelisin…

Asker Avşar

Figenist Devrimci

2105130721

ŞİİR : Sevgi /// @siring

Sevgi, el ele tutuşmaktır,

Sevgi, göz göze bakışmaktır.

Sevgi, bir kelebek,

Sevgi, bazen de bir çiçek.

Sevgi, hırlaşmak değil paylaşmak,

Sevgi, kavga değil aşkla yaklaşmak.

Sevgi, yürekte duyulan kıpırtı,

Sevgi, gözde görülen pırıltı.

Sevgi, yuva sıcağı,

Sevgi, ana kucağı.

Sevgi, esirgemek, kollamak,

Sevgi, bir yetim saçı okşamak.

Sevgi, goncadır, gül olup açılan,

Sevgi, şekerdir, dillerden saçılan.

Sevgi, çevredir, yeşildir daldır,

Sevgi, sohbettir, muhabbettir baldır.

Sevgi, gönlü hoş tutan hece,

Sevgi, aydınlık, pırıl pırıl gece.

Sevgi, var ile yok arası,

Sevgi, iki kaşın arası.

Sevgi, nimet, aş ekmek,

Sevgi, bir türkü, bir gayde çekmek.

Sevgi, var olmak, var olanı bilmek,

Sevgi, haddini bilmek, kendine gelmek.

Sevgi, kul olmak, kulluk etmek,

Sevgi, Yaradana şükretmek…..

BY-GÖZDE TANYELİ